Time flies when you're having fun!
Blijf op de hoogte en volg Roos Poekelien
21 Januari 2014 | Tanzania, Zanzibar
Maandag was het 'Revolution day' en omdat de president vond dat hij daar wel een vakantie van kon maken zei hij in zijn radiospeech dat de kinderen twee dagen vrij zouden zijn (deed Willempie dat maar voor de studenten in Nederland). Dat betekende voor ons; maandag en dinsdag ochtend geen lessen. 'Gelukkig' was er een alternatief en mochten we weer zand (lees: stenen) gaan verplaatsen, en we kregen extra Swhahili lessen. Onze adult lessen gingen wel gewoon door maandag en dinsdag. Donna (m'n Engelse roomie) en ik hebben deze week de adults geholpen om hun eigen CV en sollicitatiebrief te schrijven. Ik stond versteld van de resultaten. Ze zijn zó goed! Er is 1 jongen, Mwinyi, en hij maakt zinnen die ik niet eens zou kunnen maken. Het liefst neem ik hem mee naar Nederland en zorg ik ervoor dat hij kan studeren. Ik hoop echt dat hij door 'iemand ontdekt' wordt. Op donderdag hebben de adults ons een tour gegeven door het bos waar we lesgeven (omdat ze tour guide willen worden) en deden we alsof we Italianen/Spanjaarden/Amerikanen etc waren, zodat ze leerden om dingen als 'Arrivederci', 'Hola' en 'God bless America' te zeggen en fooi te krijgen. De lessen voor de kinderen gingen op woensdag en donderdag wel door. Omdat mijn twee medevrijwilligers voor die lessen al zijn vertrokken ben ik vanaf nu tot ik wegga met 1 van de nieuwe vrijwilligers (Alex). Ik begin de kinderen al een beetje te leren kennen en het is soms allemaal best heftig. Sommige kinderen hebben geen ouders, sommigen beginnen uit het niets te huilen, vast door trauma's oid. Het is soms nogal emotioneel. Je bent gewoon niet gewend aan de armoede, je bent het niet gewend dat kinderen worden geslagen en je bent het niet gewend dat ieder kind hier een vrij moeilijke jeugd heeft. Donderdag heb ik gedurende de hele les de hand van een jongetje vast gehouden, als ik hem los liet begon hij te huilen. Toen de les was afgelopen kreeg ik zelf tranen in mijn ogen. Ik moest hem wel loslaten, maar het was zo zielig.
Maandag kwamen er 4 nieuwe vrijwilligers en dat vond de hele groep eigenlijk een beetje gek. Onze groep was al zo hecht na 1 week, omdat we allemaal tegelijk waren begonnen (de maandag dat we begonnen was de eerste maandag na de vakantie dat het project weer begon). Er kwamen drie vrouwen uit Australië en een jongen uit London met een fantastisch Brits accent. Onze groep is zó leuk en ik heb iedere dag ongeveer 5x de slappe lach (meestal omdat we het vriendje van Donna belachelijk maken. Hij is elke dag ziek en zeurt zoals jongens dat doen wanneer ze ziek zijn; overdreven). Een vrouw uit Zwitserland maakt me ook altijd aan het lachen. Ze blijft zeggen dat ze 27 is (ze is 33) en dat ze niet goed in Engels is, resultaat: 'maar Nicole, je ziet er ook écht heel jong uit!
+ 'Je bent wél goed in Engels hoor Nicole'. Fishing for compliments ;)
Dan heb je nog Sid uit Australië (een van de meisjes met wie ik op safari ben geweest). Selfie-Sid noemen we haar. Ze is een fantastische meid, maar heeft soms niet helemaal door dat ze vrijwilligerswerk aan het doen is en vind het nodig om overal een selfie te maken.
Deze hele week ben ik iedere ochtend gaan hardlopen op het strand. Het is heerlijk om zo wakker te worden en ik heb de hele dag het gevoel dat ik veel mag eten, omdat ik toch heb gesport. Dinsdag hadden we hamburgers tijdens lunch (de dag voor ik vertrok heb ik 5 hamburgers gegeten omdat ik bang was dat ik ze een maand niet zou krijgen, dan weet je even hoe veel ik van burgers hou). Uiteraard was daar de wiekandemeesteburgerseten-westrijd. 3x raden wie heeft gewonnen... (4 hamburgers ongeveer zo groot als een BigMac, overheerlijk). Donderdag zijn we uit eten geweest omdat een paar mensen alweer weggingen (Donna helaas ook) en ook daar heb ik uiteraard weer een burger gegeten.
Ik wil niet vergeten op te schrijven wie onze projectmanagers zijn, want ze zijn fantastisch; Toni (vrouw uit UK, met een prachtig kindje van twee) en Abdullah (begon als een jochie dat donuts verkocht op het strand, is nu projectmanager en heeft status in Jambiani) zijn de hoofdleiders. Dullah is ook degene die ons Swahili lessen geeft en hij regelt alles met de locals. Dan heb je nog Stephanie (uit Australië) en Michel (uit Kenya) die bij de vrijwilligers in het bungalowparkje wonen en ons helpen met eigenlijk alles. Sinds zaterdag is er ook een nieuwe vrouw uit Amerika gekomen, zij zal vanaf nu de administratie en dergelijke gaan doen, zodat de rest zich daar niet meer op hoeft de focussen.
Dullah heeft zijn eigen voetbalteam; de Dullah boys. Hij geeft elke dag training en ik ga volgende week mee (ik ben nu al bang). De meetings zorgen ervoor dat de jongens Dullah als voorbeeld zien en ook goed willen worden in Engels etc.
En toen..... onze safari (met Selfie-Sid, Caitlin uit Texas en Milla uit Noorwegen). We hoorden dat we tijdens de safari niet in een 'lodge' zouden verblijven, maar dat we moesten kamperen. Een hele uitdaging (vooral voor onze selfie-Sid), maar wat hebben we genoten. De eerste nacht was even eng, het is 's nachts ontzettend koud en er was onweer. MAAR; de maan en de sterren waren prachtig, onze kok leek op Kanye West, 'gasolina' werd gedraaid in onze jeep, Selfie-Sid kocht een shirt en kwam er later achter dat er 'blanke' op haar shirt stond, we hebben echte Masai mensen gezien, er heeft een rat over m'n schouders gelopen tijdens het avondeten, we hebben ontbeten met wijn en friet, we stonden oog in oog met een olifant nadat we uit de douche kwamen, we hebben een prachtig kampvuur meegemaakt, we hebben fantastische dieren gezien en veel lol gehad. Ook heb ik een stoer verhaal voor de rest van mijn leven; zaterdagnacht was ik helaas ziek geworden en moest ik overgeven (sorry voor de details, maar het hoort bij het stoere verhaal). Ik ging elk half uur rennend (ik herhaal; rennend) en zonder zaklamp (ik herhaal; zonder zaklamp) vanuit mijn tent naar de wc. De volgende ochtend hoorde ik van mijn chauffeur dat er die nacht cheeta's en luipaarden door ons kamp hadden gelopen en dat we vanaf nu nog voorzichtiger moesten zijn. Je mocht 's nachts zeker niet rennen (ik herhaal; rennen) en zonder zaklamp (ik herhaal; zonder zaklamp) uit je tent. Ik ben erg blij dat ik nog leef. Al met al, ik heb helaas zondagochtend gemist (dat schijnt de beste ochtend met de beste zonsopgang geweest te zijn), omdat ik me zo slecht voelde én ik ben eerlijk gezegd blij dat ik morgen weer lekker les mag geven. Maar ik ben ook blij dat ik nu wat meer van het 'echte' Afrika heb gezien. De plekken waar ik dit weekend ben geweest waren heel anders dan Zanzibar en er waren uiteraard meer dieren, maar er was ook veel meer armoede te zien. Niet altijd even leuk, maar wel een ervaring.
Volgende week zal weer een week zijn met lessen van maandag tot en met donderdag en zal ik dinsdag een gesprek hebben met Toni over het ingezamelde geld (volgende week zondag zal ik jullie kunnen vertellen wat het plan is geworden). Tijdens de junior class zal ik weer verder gaan met leren tellen en met de adult class ga ik aan de slag met het schrijven van nieuwsberichten. Vrijdag ga ik het noorden van Zanzibar bezoeken met Caitlin en Milla en gaan we uit. Ik kan niet wachten!
Hakuna Matata!
-
22 Januari 2014 - 10:49
Yvette:
HI Roos! Ik word zo blij van het lezen van je verhalen, écht super. Afgelopen zaterdag op de infodag een meisje ontmoet die ook aan Zanzibar denkt. Ik ga je blog zo even naar haar doormailen :-). Geniet ervan de komende tijd en ik blijf lekker met je mee lezen...SUPER!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley